Tra lando de indianoj

Ankoraŭ ne estis alveninta la tago, en kiu ni startus nian penetradon en direkto de la vojpinto. Kolonelo Vanique prokrastis la viziton, timante pro niaj vivoj. Ĝis tiam ja pluraj ĵurnalistoj aperis tie - ĉiuj venintaj en aviadilo al la kampadejo - por aranĝi enketon inter la ekspediciuloj -, sed revenis al la civilizita mondo la saman tagon, publikigante en siaj ĵurnaloj fantaziajn raportojn pri siaj "aventuroj". Kio, tamen, plej konfuzis la ekspedician ĉefon, estis la ĉeesto, en tiu soleca regiono, de virino bonmaniera, de malfortika eksteraĵo, kaj eĉ pretendanta pasi Mortriveron kaj interniĝi ĝis la Sierra do Roncador (Sera do Ronkador). Promesinte al kolonelo Vanique ke ni prenos sur nin respondecon pri ĉio kio povus al ni okazi, li certigis al ni ke post kelkaj tagoj li mem nin akompanos.
  Ni utiligis tiun tempon por konatiĝi kun la vivo de la kampadejo kaj speciale kun la vivo en la praarbaro. Tiucele ni faris oftajn ekskursojn en la ĉirkaŭaĵo. En la budo de la radiotelegrafisto Alencar (Alenkar) ni rimarkis belegajn orkideojn, kiujn Meri ne ĉesis admiri. Ilia posedanto volis donaci al ni kelkajn, sed ni decidis ne akcepti tion kaj persone ekiri al la serĉo de orkideoj en la arbaro. Jen kiel ni fariĝis ĉasantoj de orkideoj.
  "Orkideo" estas magia vorto en la tuta mondo. En la salonoj ĝi signifas plejan distingitecon, kiel donaco, la plej delikatan atentemon, en la florvendejoj prezojn plej altajn. Ĝia nomo estas universala. Nur la portugala faras escepton. "Parásita" oni ĝin nomas simple. Kaj kiam oni aŭdas tiun nomon el la buŝo de loĝanto de Matogroso, la fabela planto perdas sian tutan ĉarmon, reduktiĝante al simpla parazito, kiu kreskas kroĉita al la trunkoj kaj branĉoj de la arboj, donante, iam kaj tiam, florojn violkolorajn, blankajn aŭ flavajn, nek pli nek malpli belajn ol la plantoj ceteraj.
  Tiom pli mirinda prezentiĝas antaŭ la okuloj de la vizitanto de tiu regiono la unua orkideo, kiun li sukcesis mallevi de sur arbo: ĝiaj violkoloraj folioj etendiĝas kviete, dum la centro de la floro similas skulptaĵon elpensitan de frenezulo; ĝia parfumo elradias ebriigan dolĉon, rememorigante tempojn romantikajn. Li komparas tiun admirindan kreaĵon kun la orkideo de urba florvendejo, enkorpigita al florvazo kaj sen ia odoro, perceptante distancon egan inter ambaŭ fratinoj. La mirinda naturo plenigas liajn okulojn, pulmojn, kaj la koro batas furioze. Jen la momento, kiam la homo forgesas siajn brakojn, sangantajn pro la arbdornojn, sian laciĝon, kaŭzitan de la fortostreĉo, kaj la pantalonon disŝiritan. Kaj jen estas ankaŭ la momento, kiam - se li havas fibron de aventuremo - li fariĝas orkideĉasanto.
  La orkideo kreskas, kaj sur la trunko mem, kaj sur la branĉoj plej altaj de la arbo, kvankam estas vero ke la plantoj malaltaj facile estas detruataj de la bestoj, kio klarigas ilian abundecon en alteco malfacile atingebla.
  Oni devas serĉi la orkideon kun la kapo supren levita. Kaj oni ne perdu tempon senutile: ni serĉu ĝin prefere sur arboj sulkŝelaj. Tie plej facile alkroĉiĝas la filigrane maldikaj radikoj, kiuj disetendiĝas ĉirkaŭ la trunko. La du folioj karnecaj kaj verdaj, kronantaj la ovalan akvujon, ankaŭ verdan, ne estas konfuzeblaj. Por trovi unu el tiuj plantoj necesas foje trairi centon da metroj de densarbaro. Kaj tio ne estas afero facila.


Franko Luin / 27 februaro 1997
Siv Sjögren / 11 novembro 2004